De gastvrouw van de steppingstone ontving ons met open armen, echte Ierse gezelligheid. Na een welverdiende douche (die afwisselend warm en koud water gaf) schoven we aan voor een lekker 3 gangen menu. De nachtrust kon beter wegens een iets te klein bed. Een lekker (maar traag geserveerd) ontbijt maakte veel goed, en ook de 2 sandwiches in het lunch pakket bleken lekker. Maar was toch bijna 10 uur voor we konden vertrekken voor alweer een lange wandel dag.
We mochten direct beginnen met de beklimming van de "Lack road". Ongeveer 1,75km klim en evenveel dalen. Vandaag klommen we nog hoger dan gisteren tot 380m. Waarbij de Kerry way waarschuwt om extra voorzichtig te zijn, zeker bij regen weer. We waren er echter van overtuigd dat het weer vandaag al iets beter zou zijn en vertrokken zonder regen kledij. Tijdens de klim kregen we toch wat regen te verwerken waardoor de regenkledij toch boven gehaald werd. Stevige klim, wissel van kledij en wat foto's nemen zorgde er voor dat we voor de klim toch om en bij de 45min nodig hadden. Dan wisten we nog niet dat de afdaling nog technischer was, voorzien van natte soms gladde stenen en ons evenveel tijd ging kosten. Terwijl de klim ons liet omkijken en een mooi zicht gaf op de Bridia valley waar we gisteren nog in wandelden, kregen we bij de afdaling een mooi uitzicht op de Derrynafeana valley met het Acoose meer. Na ruim 3km kregen we een redelijk golvend pad aan de rand van de berg voorgeschoteld met veel stenen en ook regelmatig behoorlijk drassige stukken. Iets verder kregen we de keuze om via de weg verder te gaan naar Glencar centrum of via trailpaden. We kozen voor de trailpaden en hebben daar geen seconde spijt van gehad. We maakten wel weer wat hoogtemeters, afgewisseld met afdalingen. Maar het oude eiken woud waar we door gingen was prachtig. De combinatie van de bomen met het vele mos dat stenen, grond en bomen begroeide was fantastisch. Volgens de Ieren paden die reeds meer dan 5.000 jaar in gebruik zouden zijn. We volgden nog een stukje weg wat ons tot de Climber inn bracht in Glencar. Een rustpost om iets te dringen en de regenkledij uit te trekken. Later bleek dat we iets te positief waren over het weer dat we nog zouden krijgen en dat de zon minder doorbrak dan we dachten. Even verder hebben we ook ons lunch pakket gegeten. Steeds golvend mochten we verder stappen en wandelden we hoofdzakelijk langs de Caragh rivier. Op de ene plaats een rustige rivier en enkele stappen verder wild door het vechten tegen boomstammen en stenen. Aan de oevers van deze rivier ligt het Lickeen woud. Opnieuw prachtige natuur, waarbij een stukje met stenen trapjes mij deed vooruit denken aan een geplande uitstap voor deze zomer naar Müllerthal in Luxemburg. De combinatie van 2 zware dagen begon wat door te wegen aan de knieën, hielen en voetzolen. Een minder mooi stuk volgde waarbij we heel wat kilometers macadam te verwerken kregen die ook de eerste hoogtemeters maakte naar Windy Gap. De straat was overgegaan in grintpad en we kregen opnieuw een keuze voorgeschoteld. We kozen echter niet voor de korte klim, maar voor de 4,5km langere route maar wel met spectaculaire uitzichten op Caragh meer en de hoogste bergtoppen van Ierland. De laatste kilometers kwamen we opnieuw op macadam terecht en ging het hoofdzakelijk dalend tot in het centrum van Glenbeigh. We leerden er nog het oude Ierse alfabet kennen alvorens onze B&B te bereiken. Moe, maar voldaan. Morgen gelukkig wat minder kilometers.
